Άρχισα να τα φορτώνω όλα στις νυχτερίδες. Αυτές φταίγανε για ό,τι μου συνέβαινε.
Εχεις δει ποτέ νυχτερίδα από κοντά; Να κάνει κύκλους πάνω από το κεφάλι σου; Μοιάζει σαν σκουλήκι με φτερά ή καλύτερα σαν ποντίκι με φτερά ή σαν κάτι πολύ σιχαμένο με φτερά.
Ε, αυτές φταίγανε για όλα.
Όταν είσαι τόσο φρικαλέο πλάσμα δεν μπορεί… εσύ φταις.
Αυτά σκεφτόμουν –ανάμεσα στις πολλές άλλες σκέψεις μου- κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο. Για όλα τα παθήματά μου φταίγανε οι νυχτερίδες που ζούσαν στην σκεπή πάνω από το κεφάλι μου.
Υπήρχαν δεν υπήρχαν δεν είχε σημασία. Ήταν πάντα δικό τους το λάθος.
Ώσπου μια μέρα, πιο σωστά μια νύχτα, εμφανίστηκαν στα αλήθεια.
Και πάγωσε το σύμπαν. Μου.